Awak,
faham lah hati saya, kehendak saya. jangan lah tau nak marah ja, saya tau saya ni menyakitkan hati awak, dan tak pernah senangkan hati awak. tapi janganlah layan saya macam batu. hari ni saya menangis, menangis awak, saya nak latih diri saya untuk tak jumpa awak. tapi hati saya rindukan awak sangat2. saya tau, baru hari tu kan kita jumpa? xsampai seminggu pun. saya nak latih diri saya supaya saya dapat hidup tanpa bergantung harap dekat awak. hati saya tercari-cari awak , tapi minda saya melarang saya mencari awak.
saya menahgis depan awak, bukan minta simpati, tapi sedikit kata-kata semangat untuk cekal kan hati saya menahan rindu di dada. rupa2nya bukan kata semangat yang saya dapat, malah sebaliknya. hinaan, dan makian saya dapat. saya tau awak penat, setiap hari penat, sampai takda masa untuk saya sudah. awak panggil saya meroyan? family saya pun tak pernah panggil saya macam tu. awak ingat tak dulu saya pernah nangis? awak pujuk saya, awak cakap yang awak sayang saya, dan tak akan benarkan saya menangis lagi. agaknya awak dh penat dengan perangai saya kan?
maaf lah kalau saya macam ni. tapi sebelum ni, saya pernah bagitau awak kan saya ni macam mna? awak kata awak boleh terima saya, tapi sekarang ni sebaliknya pulak. yala, munkin betul la awak dh terlalu penat dengan saya. dan hati awak pun takkan pernah memahami saya kan?